ارتقای کیفیت محیطی و رضایت مندی از زندگی در محلات جدید با اولویت بندی اقدامات بر اساس نظرهای ساکنان (نمونة موردی: کاشان)

رشد سریع جمعیت در بسیاری از شهرهای ایران سبب شده است که بسیاری از محله های جدید به سرعت و برای تأمین نیاز مسکن شکل گیرند. پایین بودن کیفیت محله ها، مشکلات اجتماعی و زیست محیطی سبب شده است سطح رضایت مندی ساکنان از زندگی در این محله ها پایین باشد. از آنجا که رضایت مندی از ابعاد و ویژگی های مختلف محله، بر کیفیت زندگی ساکنان تأثیر گذار است، در این مقاله شاخص های کیفیت محیطی به منزلة مشخص کنندة ویژگی های مختلف محله، مطالعه شدند. این مقاله سعی دارد برای ارتقای رضایت مندی از زندگی در محلات جدید، ابتدا با استفاده از شاخص های کیفیت محیطی در مقیاس محله، مهم ترین عامل هایی را که در رضایت مندی از زندگی در محله تأثیر گذار ند شناسایی و سپس این شاخص ها را اولویت بندی کند تا پیشنهادهایی برای ارتقای کیفیت این محلات بدهد. شاخص های کیفیت محیطی مورد بررسی عبارت است از: کیفیت های کالبدی، ارتباطات اجتماعی، دسترسی به تأسیسات و تجهیزات شهری، هویت مکانی، سرزندگی، ایمنی و امنیت. عامل های کیفیت محیطی استخراج شده از تحلیل عاملی اکتشافی، به منزلة متغیر مستقل و رضایت مندی از زندگی در محله به منزلة متغیر وابسته در مدل رگرسیون چند متغیرة خطی به کار گرفته شدند. نتایج این مقاله نشان می دهند که ارتباط مستقیمی بین رضایت مندی از زندگی در محله و کیفیت محیطی وجود دارد و شاخص های کیفیت محیطی در حدود 75 درصد از تغییرات رضایت مندی از زندگی در محله را تعریف می کنند. یافته ها نشان می دهند عوامل اجتماعی همچون هویت و روابط اجتماعی با ضریب 658/0 و سرزندگی فضاهای محله با ضریب 435/0 مهم ترین عامل های تأثیرگذار بر رضایت مندی از زندگی در این محلات بودند.